در پست گذشته در مورد رحمت و اهمیت جلب رحمت الهی صحبت کردیم. لازم است که عوامل جلب رحمت حق، از دیدگاه نهج البلاغه هم مورد بررسی قرار بگیره، که در اینجا دو عامل را ذکر می کنیم...
عامل اول: نگاه توحیدی به عالم که کینه و تنگ نظری، حسادت و خودخواهی را از دل می شوید و رحمت و لطافت را بر وجود بشر جاری می کند...
گواهی می دهم که جز خدای یکتای بی شریک، معبودی نیست، شهادتی که اخلاص ِ آن آزموده، و پاکی و خلوص آن را باور داریم؛ و تا زنده ایم بر این باور استواریم، و آن را برای صحنه های هولناک روز قیامت ذخیره می کنیم، زیرا شهادت به یگانگی خدا، نشانه ی استواری ایمان، بازکننده ی درهای احسان، مایه ی خشنودی خدای رحمان، و دور کننده ی شیطان است.
عامل دوم: محبت آل الله...
ما درخت نبوتیم و جایگاه رسالت، و محل آمد و شد فرشتگان، ما معدن های دانش و چشمه سارهای حکمت الهی هستیم. یاران و دوستان ما در انتظار رحمت پروردگارند و دشمنان و کینه توزان ما، در انتظار کیفر و لعنت خداوند به سر می برند.
محبت حقیقی، اطاعت و مشابهت می آره؛ اهل بیت پیامبر (علیهم السلام) نیز جلوه ی رحمت الهی اند. از این روست که محبّ راستین لبریز از رحمت حق می شود...
پ.ن. در پست های بعد عوامل دیگه رو هم ذکر خواهیم کرد، ان شاءالله...!
