وانشُر عَلَینَا رَحمَتَکَ...

خدایا! رحمت خود را با ابر ِ پر باران، و بهار ِ پر آب، و گیاهانِ خوش منظر شاداب، بر ما نازل فرما؛ بارانی درشت قطره، بر ما فرو فرست، که مردگان را زنده، و آنچه از دستِ ما رفته به ما باز گرداند. خدایا! ما را با بارانی سیراب کن که زنده کننده، سیراب سازنده، فراگیر و به همه جا رونده، پاکیزه و با برکت، گوارا و پر نعمت، گیاهِ آن بسیار، شاخه های آن به بار نشسته و برگ هایش تازه و آبدار باشد، تا با چنان بارانی بنده ی ناتوان را توان بخشی، و شهرهای مرده ات را زنده سازی...

پ.ن1. ای مسیح ِ آدمیّت، خنده کن
         آدمیّت را دوباره زنده کن...
پ.ن2. حوِّل حالَنا إلَی أحسَنِ الحَال...

در پست گذشته در مورد رحمت و اهمیت جلب رحمت الهی صحبت کردیم. لازم است که عوامل جلب رحمت حق، از دیدگاه نهج البلاغه هم مورد بررسی قرار بگیره، که در اینجا دو عامل را ذکر می کنیم...

عامل اول: نگاه توحیدی به عالم که کینه و تنگ نظری، حسادت و خودخواهی را از دل می شوید و رحمت و لطافت را بر وجود بشر جاری می کند...

گواهی می دهم که جز خدای یکتای بی شریک، معبودی نیست، شهادتی که اخلاص ِ آن آزموده، و پاکی و خلوص آن را باور داریم؛ و تا زنده ایم بر این باور استواریم، و آن را برای صحنه های هولناک روز قیامت ذخیره می کنیم، زیرا شهادت به یگانگی خدا، نشانه ی استواری ایمان، بازکننده ی درهای احسان، مایه ی خشنودی خدای رحمان، و دور کننده ی شیطان است.

عامل دوم: محبت آل الله...

ما درخت نبوتیم و جایگاه رسالت، و محل آمد و شد فرشتگان، ما معدن های دانش و چشمه سارهای حکمت الهی هستیم. یاران و دوستان ما در انتظار رحمت پروردگارند و دشمنان و کینه توزان ما، در انتظار کیفر و لعنت خداوند به سر می برند.

محبت حقیقی، اطاعت و مشابهت می آره؛ اهل بیت پیامبر (علیهم السلام) نیز جلوه ی رحمت الهی اند. از این روست که محبّ راستین لبریز از رحمت حق می شود...

پ.ن. در پست های بعد عوامل دیگه رو هم ذکر خواهیم کرد، ان شاءالله...!

فَإنَّ النَّفسَ أمّارَة ٌ بالسّوءِ إلا مَا رَحُمَ اللهُ...

در اینجا در مورد صفت رحمت صحبت کردیم و اینکه رحمت خدا، بیشتر شامل کسانی می شه که نسبت به دیگران، از وجودی رقیق برخوردار باشند.
کمالات انسانی برای رشد به بستر مناسب احتیاج دارند، و رحمت بهترین زمین برای رویش کمالاته.
مولایم علی (ع) در آغاز عهدنامه ی مالک اشتر چنین سفارش فرموده:

وَ اَمَرَهُ أن یَکسِرَ نَفسَهُ عِندَ الشَّهَواتِ وَ یَزَعَها عِندَ الجَمَحَاتِ؛ فَإنَّ النَّفسَ أمّارَة ٌ بالسّوءِ إلا مَا رَحُمَ اللهُ...
و به او فرمان می دهد، تا نفس خود را از پیروی آرزوهای پست باز دارد، و هنگام سرکشی ها به فرمان آرد که همانا نفس به بدی وا می دارد، جز آنکه خدا رحمت آورد...

و اما اینکه خدا به چه کسی رحمت می آورد؟!
پیامبر رحمت (ص) فرمودند:

مَن لا یَرحَمُ النَّاسَ لا یَرحَمُهُ اللهُ...
هرکس نسبت به مردم رحمت نداشته باشد، مورد رحمت خدا واقع نمی شود...

بنابراین از وسوسه های شیطان در امان نخواهیم بود مگر آنکه مورد رحمت پروردگار قرار بگیریم؛ و تا زمانی که خودمون اهل رحمت نباشیم، رحمت خدا شامل حالمون نمی شه. رحمتی که زمینه ی رشد کمالات در انسانه...

پ.ن1. أعوذُ بالله مِن شَـرِّ نَفسِی إنَّ نَفسِی لأمّارَة ٌ بسّوء الا مَا رَحِمَ ربّی ِ...
پ.ن2. تو ابر رحمتی و من صغیرم
         تو رحمان و رحیمی، من فقیرم...