نه تنها صورت،که صوت و سیرتت نیز شبیه پیمبر بود. آنچنان که اگر چشمانمان بسته بود و تو قرآن می خواندی، گمان می شد که نبی آمده.
کرامتت به عمویت کشیده بود، چراغ دارالکریم پس از خانه ی کریم اهل بیت (ع) در مدینه زینت خانه ی تو بود.

تـــا پــــدر آرزو ی روی پیمبــــر می کـــرد
نظـــر از مهر به روی علی اکبـــر می کرد
رفت اکبر به سوی عرصه ی پیکار حسین
از قفـــا سیر قد و قـــامت اکبـــر می کرد

رَجَز می خواند که:

«أنا عَلیُ بنُ حُسِینِ بنِ علی          نَحنُ وَ بَیتِ اللهِ اَولَی بِالنّبی»

ببین! اینجا کسی نیست که از حرم رسول الله حراست کند. حتی موحدی نیست که از " یُخافُ اللهُ فینا " سخن بگویم.
به بهانه ی وداع با تو بر در خیمه می آیم که بوسه ای از رخ ماهت بگیرم، انگار تیغ نیز در حسرت بوسه ای از حنجر تو بوده. تیغ در بوسیدنت، بر من پیشی گرفت؛ و تو در وداع، از من...
حرمله کمان بر کشید و قامت من نیز کمان شد. ملعون! چنان چله می کشی که انگار می خواهی شیری را بیفکنی. این طفل شیرخوار است نه شیر...
انتقام بدر را چه به بدر ِ شش ماهه ی اهل حرم؟
کاش سکینه نپرسد: « یَا اَبَةُ لَعَلّکَ سَقَیتَ اَخَی الماء » بابا به برادرم آب دادی؟

لَیتَکُم فی یَوم ِ عاشــــورا جَمیعاً تَنظُرونی
کَیفَ اَستَسقی لِطِفلی فَاَبوا اَن یَرحَمونی

ای کاش در روز عاشورا همه ی شما بودید و می دیدید
که چگونه برای کودکم طلب آب کردم و آن قوم به من رحم نکردند.

پ.ن1. کودک چقدر می خورد از نهر آب، آب؟
پ.ن2. قنداقه، دست بسته، باب الحوائج.
          چون نخل، بلند و دست ما کوتاه است
          گیریم ثمر، ز شاخ کوچکتر او...
پ.ن3. حال دل.

رخصت " احلَی مِن العَسَل " می خواهی، اما به عمو بیاندیش. رخصت شهادت دادن به امانت آسان نیست. این بار جان عموست که از وداع با تو به لب رسیده. ببین؛ « حَتّی غَشیَ عَلَیهِ » را. تنها مانده که جان دهد.
عمو را بوسه باران می کنی و فرمان می گیری. ابن الکریم این بار آمده که جان دهد.
پایت اگر چه به رکاب نرسید، ولی پای شجاعتت بر عرش بود.
دشمن را ببین که چه می گوید!
« سبحان الله! دل من تاب آن ندارد که بر او ضربت بزند. به خدا سوگند اگر بر من تیغ حواله کند، دست به دفعش نمی گشایم! »
و چه شقی است آنکه دستش به شکافتن فرق ماه فرمان داد...

در آن زمان که جدا می شد از قبیله ی عشق
هنــــوز گوشه ی چشمی ستاره باران داشت
سوار گشت، ســـواری که سـاعتـــی دیگـــــر
حسین ِ کرب و بلا، یک بغــــل نیستـان داشت
نشست گـــــرد سُم اســـب و یک نفـر حیران
به روی دست ورق پــــاره های قــــرآن داشت

غیرتت کم از مردان آل هاشم ندارد.
نواده ی علی، زاده ی حسن، پرورده ی حسین (ع) خیمه نشین نمی ماند.
ولیّ ِ خدا در محاصره ی تیغ نامردان باشد و عبدالله مردی نکند؟ سپاه زینب رجز بخواند و رزم کند، ولی عبدالله سپر عمویش نباشد؟ حسین (ع) به خون علی اصغر وضو کند، ولی عبدالله در محراب نماز عشق نگزارد؟
هیهات که چنین باشد...
آنقدر مرد بودی که عمه نیز به گردت نرسد. آنقدر شیر بودی که شمشیر در برابرت بازیچه ی طفلان باشد.
دل که دریایی باشد، اگر تنگ شود، طوفان می کند! طوفان تو عمه را به ساحل فرستاد و عمو را نا آرام کرد.
آخرین سرباز! در قتلگاه به قطع الیمین اقتدا کردی، قربة إلی الله...
الله اکبر!

دل از هجـــــر عمویم سوخت عمه
به جــــــانم آتشی افــــروخت عمه
من از عشق عمو ای عمه مستم
دل از غیر عمـــو عمـــــه گسستم
روم تـــــا دامــــن مهــــــرش بگیرم
چـــو اصغر اندر آغوشش بمیــــــرم

پ.ن. حال دل.