حقيقت اين عالم فنا است و انسان را نه براي فنا، که براي بقا آفريده اند: ; خلقتم للبقا لا للفناء واسمعو دعوة الموت آذانکم قبل ان يدعي بکم؛ دعوت مرگ را به گوش گيريد، پيش از آنکه مرگ شما را فرا خواند. تنگ نظري است اگر به مقتضاي تفکر رايج به اين سخن پشت کنيم و بگوييم : ; تا کجا از مرگ مي گوييد؟ کمي هم در وصف زندگي بسراييد!دل بستن در دنيا دل بستن در فناست و مرگ بر ما سايه افکنده است.
اين علي است که چنين مي فرمايد. همانکه راه هاي آسمان را بهتر از راه هاي زمين ميشناسد. سخنان او سروده هايي شاد و مفرح در وصف زندگي است.
آن زندگي که با زهر فنا و مرگ در نياميخته است. منتهي غفلت زدگان بيشتر مي پسندند که با غفلت از مرگ، به سراب شادي هاي آميخته با غصه دل خوش کنند.
بگذار چنين باشد.
اما اگر اولياي خدا در جستجوي فناي في الله هستند، بقاي حقيقي را طلب کرده اند. بودني را که از دسترس مرگ و فنا و رنج و غصه و شکست دور باشد.
به سخن علي عليه السلام گوش بسپاريم:
دلهاتان را از دنيا بيرون کنيد، پيش از آنکه بدن هاي شما را از آن بيرون ببرند.

متن بالا قسمتي از نريشن هاي شهيد آويني بود در وصف مرگ که هيچ گاه فرصت نکرد آنرا بر روي تصوير بخواند...