فرازی از دعای چهل و پنجم صحیفه ی سجادیه در وداع ماه مبارک رمضان:

السّلامُ عَلیکَ یَا اَکرَمَ مَصحوبٍ مِنَ الاوقاتِ، وَ یا خَیرَ شَهرِ فَی الایّام وَ السّاعاتِ.
السّلام عَلَیکَ مِن اَلیفٍ آنَسَ مُقبِلاً فَسَرَّ، وَ اَوحَشَ مُنقَضیاً فَمَضَّ.

سلام بر تو ای کریم ترین همنشین از میان اوقات، و ای بهترین ماه در روزها و ساعات.
سلام بر تو ای همدمی که چون رو کنی ما را مونس شادکننده ای،
و چون سپری شوی وحشت آور و دردناکی.

پ.ن1. خداوندا! این مـاه در بیـن ما همچـون یاری نیکـو بود، و بهترین سـود های جهـان را به ما رسـاند، سپس آن
          هنگـام که زمـانش فـرا رسید، از ما جـدا شد. پس اینک ما با رمضـان وداع می کنیم همچون وداع با کسی
          که جدایی از او بر ما سخت و ناگوار است، و روی گردانیدن او از ما موجب حزن است.
پ.ن.2. گذشت رمضانی که "یَرمِضُ الذُّنوب" بود...

و اللهِ لَو لا رَجائی الشَّهادَةَ عِندَ لِقائی العَدُوَّ لَقَرَّبتُ رِکابی ثُمَّ شَخَصتُ عَنکُم فَلا أطلُبُکُم.

به خدا سوگند! اگر امید واری به شهادت در راه خدا نداشتم،
پای در رکاب کرده از میان شما می رفتم، و شما را نمی طلبیدم.

پ.ن1. امروز که خدای متعال اجازه داده است که شما زاری، تضرع و گریه کنید، دست ارادت به سوی او دراز کنید،
          اظهـار محبت کنید، اشک صفـا و محبت را از دل گرم خودتان به چشم های خودتان جاری کنید. این فرصت
          را مغتنم بشمارید؛ و الا روزی هست که خدای متعـال به مجرمین بفرماید: «لا تَجروا الیَوم» ، بروید، زاری و
          تضرع نکنید، فایده ای ندارد «إنّکُم منّا لا تَنصُرون». قدر ِ لیلة القدر را باید دانست. *
پ.ن2. بیا که چهره ی دل را،
         به آب توبه بشوییم و پاکتر گردیم.
         بیا به فطرت بی عیب خویش برگردیم... **

---------------------------------------------------------------------------
* از فرمایشات دلنشین مولا و رهبرم سید علی خامنه ای روحی فداه
** شاعر: لا أدری

کَم مِن صائمٍ لَیسَ لَهُ مِن صِیامِهِ إلا الجُوعُ وَ الظَّمأ
وَ کَم مِن قائمٍ لَیسَ لَهُ مِن قیامِهِ إلا السّهَرُ و العَناء
حَبّذاً نَومُ الأکیاسِ وَ إفطارُهُم!

بسا روزه داری که بهره ای جز گرسنگی و تشنگی از روزه داری خود ندارد،
و بسا شب زنده داری که از شب زنده داری چیزی جز رنج و بی خوابی به دست نیاورد!
خوشا خواب زیرکان و افطارشان!

پ.ن1. سپاس خـدای را که دینش را به ما عنایت فرمود، و ما را به آیین خـود اختصـاص داد، و در راه هــای احسـان
          خود روان ساخت، تا در آنها به فضل و لطفش به سوی رضوان او حرکت کنیم، چنان حمدی که از ما بپذیزد،
          و به سبب آن از ما خشنود شود. و سپاس خدای را که از جمله ی آن راه ها، ماه خود رمضان را قرار داد...
          (فرازی از دعای چهل و چهارم صحیفه ی سجادیه – دعای آن حضرت به هنگام فرا رسیدن ماه رمضان)
پ.ن2. هر که خواهد گو بیـا و هر چه خواهد گو بگو
          کبر و ناز و حاجب و دربان بدین درگاه نیست 

لا تَظُنَّنَّ بِکَلِمَةٍ خَرَجَت مِن أحَدٍ سُوءاً وَ أنتَ تَجِدُ لَها فِی الخَیرِ مُحتَمَلاً.

شایسته نیست به سخنی که از دهان کسی خارج شد، گمان بد ببری،
چرا که برای آن برداشت نیکویی نیزمی توان داشت.

پ.ن. الهی!
        پناه بر تو از جمود و تحجر،
        پناه بر تو از لغزش های ناگهانی،
        پناه بر تو از رسوایی آن جهانی،
        پناه بر تو از سیاهدلی، سیاه اندیشی و سیاه بینی.
       
        الهی!
        زکامان و راه نفس بستگان را سلامت عنایت کن،
        و فرو مایگان را کرامت،
        و سوء استفاده گران را توبه و ندامت.

        (مناجات – سید مهدی شجاعی)

* کَم مِن حَرّی مؤمِنَةٍ وَ کَم مِن مُؤمِنٍ مُتَأسّفٍ حَرّان حَزین عِندَ فِقدانِ المَاء المَعین.
   چه زن ها و چه مـرد های مؤمنی در عصر غیبت که در پریشان حالی و افسوس به سر می برند. همان زمان که
   آب زلال، امام زمان (عج) را از دست داده اند.

** قُل أرَأیتُم إن أصبَحَ مَاءُکُم غَوراً فَمَن یأتیکُم بِماءٍ مَعینٍ؟!
    بگو به من خبر دهید، اگر آب آشامیدنی شما به زمین فرو رود، چه کسی آب روان برایتان خواهد آورد؟!

پ.ن1. بی "تو" ، بدون "مَاء مَعین" ، نه تنها از حیات مـادی، که از حیات معنـوی ساقطیم. مولا بیا! تشنه ایم...
پ.ن2. خـوانده ام که حضرت رســول (ص) فرمـوده اند: « المَهدی مِنّا أهل البَیتِ یُصلِح اللهُ أمرَهُ فِی لَیلَة »؛ مهــدی
          (عج) از ما و اهل بیت ماست. خداوند کار فرج او را یک شبه درست می کند!
          خدایم! می شود فردا سه عید باشد؟!
پ.ن3. معشوقمـان صـد هـزار بار از لیلی برتـر است؛ و صد هـزار حیف که عاشقـانش از مجنـون کمتر! می دانی؟!
          عشق بازانِ چنین مستحق هجرانند!
پ.ن4. با دست اشارتم کرد، که عزم سوی ما کن...

--------------------------------------
* امام رضا (ع) - کمال الدین - ص 371
** سوره ی مبارکه ی ملک - آیه 30