در واقعه ی صلح حدیبیه که مشرکان، از ورود رسول گرامی (ص) و همراهانش به شهر مکه جلوگیری کردند و آن ها را از زیارت خانه خدا و مسجدالحرام بازداشتند، پیمان صلحی بین پیامبر خدا (ص) و مشرکان قریش منعقد گشت.
آن روز، من کاتب آن معاهده بودم؛ در آنجا نوشتم:
«...بارخدایا! به نام تو آغاز می کنیم. این، پیمان نامه ایست که بین محمد فرستاده خدا و قریش بسته شده است».
نماینده ی قریش "سهیل بن عمرو" به مخالفت برخاست و گفت: اگر ما باور داشتیم که محمد فرستاده ی خداست، با شما نزاعی نداشتیم و از او اطاعت می کردیم. "رسول الله " را از کنار نام او محو کن و بنویس: محمدبن عبدالله.
گفتم:
«علی رغم میل تو، به خدا سوگند که محمد (ص) رسول و فرستاده ی خداست».
پیامبر خدا فرمود: «علی! همان طور که او می گوید بنویس. برای تو نیز چنین روزی خواهد بود».
(پس از گذشت چند سال تاریخ تکرار شد) روزی که قرار صلح را میان خود و سپاه شام می نوشتم، چنین نوشتم:
«به نام خداوند بخشنده ی مهربان. این قراردادی است میان علی ابن ابی طالب امیرمؤمنان و معاویة بن ابی سفیان...»
عمرو عاص و معاویه به مخالفت برخاستند و گفتند: اگر ما تو را امیر مؤمنان می دانستیم که در ستیز نبودیم، نام خود و پدرت کافی است، جمله ی "امیرالمؤمنین" را حذف کن».
آن روز به یاد سخن پیامبر (ص) افتادم و گفتار او را حق یافتم.
جالب است که امروز معاویه به جای مشرکان قریش می نشیند و علی (ع) به جای پیغمبر (ص) و عمرو عاص به جای سهیل بن عمرو، و جمله ی "امیرالمؤمنین" به جای "رسول الله".

(بحارالانوار ، جلد 20 ، صفحه 356 ، از مولایم علی علیه السّلام)

پ.ن. ندارد!

"اَصبغ بن نباته" در شمار یاران وفادار و پیروان راستین امیرمؤمنان (ع) است. او در لحظه ای که مولایش در بستر شهادت آرمیده بود و لحظات پایانی عمر خود را سپری می کرد، بر بالین وی حاضر شد و با اصرار از آن حضرت تقاضای حدیث کرد. با اینکه حال حضرت مساعد نبود اما در عین حال، خواهش "ابن نباته" را پذیرفت و واقعه زیر را برای او چنین نقل کرد:
اصبغ! همان طور که تو به عیادتم آمدی، یک روز هم من به عیادت رسول خدا (ص) رفته بودم. رسول خدا (ص) از من خواست تا به میان مردم روم و آنان را برای شنیدم پیامی از جانب او به مسجد فراخوانم. حضرت فرمودند: به مسجد برو و بر فراز منبر، یک پله پایین تر از جایی که من می نشینم بایست و با مردم چنین بگو:
« ... نفرین بر کسی که مورد خشم و عاق والدین خود قرار گیرد؛
نفرین بر آنکه از مولای خویش بگریزد؛
نفرین بر کسی که در مزد اجیر خیانت ورزد و او را از حقّش محروم سازد ».
اینها جملاتی بود که به امر آن حضرت گفتم و از منبر به زیر آمدم. در این بین مردی از انتهای مسجد در حالی که جمعیت را می شکافت و سعی داشت خود را به من برساند، پیش آمد و گفت: ای اباالحسن! سه جمله به اختصار (و گوشه و کنایه) گفتی، آن ها را برای ما تشریح کن.
من در پاسخ او چیزی نگفتم، و نزد پیامبر خدا باز گشتم و سخن آن مرد را نقل کردم.
(اصبغ می گوید: در این هنگام حضرت یکی از انگشتان مرا در میان دست خود گرفت و فرمود:) رسول خدا نیز انگشتان مرا چنین در دست خود گرفته بود و با همین حال در شرح آن کلمات فرمود:
« علی! من و تو پدران این مردم هستیم، هر کس ما را به خشم آورد لعنت خدا بر او باد.
من و تو مولای این مردم هستیم، هر که از ما بگریزد به نفرین ابدی مبتلا گردد.
من و تو اجیر این امت هستیم، هر کس در اجرت ما (که دوستی اهل بیت و عترت رسول خداست) خیانت ورزد به لعنت خدا و دوری از لطف او گرفتار گردد».
پس حضرت آمینی گفت و من نیز آمین گفتم...

(بحارالانوار ، جلد 40 ، صفحه ی 45)

پ.ن1. اللـهمَّ العَـن اوَّلَ ظَـالِم ظَلَمَ آلَ مُحَمَّد وَ مَانِعیهِـم حُقـوقَهُم. اللهـمَّ خصَّ اوَّلَ ظالِم وَ غاصِب لآل مُحمَّـد باللَّعـن
         وَ کُلِّ مُستَنّ بِما سَنَّ إلَی یَوم القیَامة.
پ.ن2. دعایی کنید، آمینی بگوییم!