أهلاً لِلعِبادة...

خدایا! من تو را به خاطر بیم از کیفرت، و یا به خاطر طمع در بهشتت پرستش نکرده ام، بلکه تو را از آن رو پرستش کردم که شایسته ی پرستش یافتم...

*****
این را امیر مؤمنان(ع) که نمونه ی تمامی کمالات انسانی هستند، درباره ی خودشون فرمودند.
با خوندن این جملات به یاد کلام دیگری از مولا(ع) می افتیم که فرمودند:" مردمی خدا را به امید بخشش پرستیدند، این پرستش بازرگانان است؛ و گروهی او را از روی ترس عبادت کردند، و این عبادت بردگان است؛ و گروهی وی را برای سپاس پرستیدند، و این پرستش آزادگان است". که البته این سخن مولا(ع) به این معنی نیست که صورت های دیگر عبادت نفی شده اند. همه ی انسانها از جهت درجات معنوی یکسان نیستند، و نوع عبادت هر کس به مرتبه ی او برمی گرده. امّا بیشتر افراد به مرحله ی آخر نمی رسند و نمی تونن کمال عبادت را در خود محقق کنند.
از دیدگاه حضرت امیر(ع) عبادت آزادگان عبادتی است که فقط به منظور سپاسگزاری و اظهار عشق به خالق باشه. نه اینکه شکل تجارت و یا اسارت به خود گرفته باشه. و اگر این آزادگی در وجود انسان نهادینه نشه، باعث می شه که انسان آزادگی خودش رو از دست بده و گرفتار بشه. در صورتی که آن چیزی که فطرت انسان به سوی آن گرایش داره، رهایی و آزادی از غیر معبوده...

*****
اگر خداوند از نافرمانی خود بیم نمی داد، سپاسگزاری ایجاب می کرد که نافرمانی نشود...

*****
پ.ن.1. الهی و ألهِمنی وَلـَهاً بذِکرِکَ إلَی ذِکرک...
پ.ن.2. غلام همت آنم که زیر چرخ کبود
          ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است
          مگر تعلق خاطر به ماهرخساری
          که خاطر از همه غم ها به مهر او شاد است...