سَلامٌ قَولاً مِن رَبّ ٍ رَحیم.
در این پست هم عبودیت را ادامه خواهیم داد، و این بار بیشتر به ویژگی های عبادت حقیقی و اثرات آن از دیدگاه مولا می پردازیم.
همه ی ما بارها و بارها این جملات رو شنیدیم (و حتی همین جا هم خوندیم) که:

مردمی خدا را به امید بخشش پرستیدند، و این پرستش بازرگانان است،
و گروهی او را از روی ترس عبادت کردند، و این عبادت بردگان است،
و گروهی وی را برای سپاس پرستیدند، و این پرستش آزادگان است.

پس عبادت پروردگار از سر شکرگزاری بالاترین مرتبه ی عبادته. اینکه انسان همیشه وجود خودش رو به عنوان بالاترین نعمت پروردگار به خاطر داشته باشه و شکر خدا رو به جا بیاره، و اینکه این هستی خودش رو به سبب لطف آفریدگار بدونه، و بندگی خودش رو هیچ وقت فراموش نکنه، و با در نظر گرفتن این، در شکرگزاری و پرستش جز خدا رو ملاحظه نکنه، حقیقت عبادت رو انجام داده:

الإخلاصُ مِلاکُ العِبادةِ.
اخلاص اصل بنای عبادت است.

عبادتی که از اون به عنوان بستر عبودیت و جلوه ی ربوبیت یاد کردیم چنین عبادتیه، که بنای آن بر اخلاصه و از روی معرفت صورت می گیره.

ثَمَرَةُ العِلمِ العِبادةُ.
میوه ی علم و معرفت عبادت است.

و معرفت حقیقی در واقع تفکر حقیقی است و مشاهده ی حق در تمام موجودات.

التفکّرُ فِی مَلَکوتِ السّماواتِ و الأرضِ عِبادةُ المُخلَصینَ.
تفکر در ملکوت آسمانها و زمین عبادت مخلَصین است.

تفکر در ملکوت آسمانها و زمین!

« سَنُریهِم آیَاتِنا فی الآفَاق وَ فی أنفُسِهِم حتّی یَتَبَیّنَ لَهُم أنّهُ الحَقُّ »
آیات و نشانه های خود را در آفاق و در وجود انسانها به آنان می نمایانیم
تا برایشان روشن و آشکار شود که او حق است.

**************
به خودم:
اگر بنای زندگی ات، بر بندگی باشد و فرمانبرداری، حتی شادی و تفریحت هم اینچنین خواهد بود! آنوقت می شود ادّعا کنی که وقت تلف نکردی و عمر تباه! مگر نه اینکه مولایت فرموده:

اِحفِظ عُمرَکَ مِنَ التّضییعِ لَهُ فی غَیرِ العِبادةِ و الطّاعاتِ.
عمر خود را از ضایع کردن آن در غیر عبادت و طاعت نگه دار.

آخر و اهَم اینکه، با اختیارت اراده کن! اجبار و اضطرار کاری از پیش نمی برد. نشنیده ای که فرموده:

لا إکراهَ فی الدّین