قَالَ امیرالمؤمنین علیه السلام:

مَن احَبَّ أن یَلقَی اللهَ وَ قَد رُفِعَت دَرَجاتُهُ و بُدّلَت سَیّئاتُه حَسَنات
فَلیَتَولِّ مَحمّداً الجَواد.

اگر کسی دوست داشته باشد خدا را ملاقات کند در حالی که مقام و مرتبه اش بلند گشته
و گناهانش به حسنات تبدیل شده، باید که به دامان ولایت محمد جواد (ع) بیاویزد.

پ.ن. محمد است در کلام نبی،
       جواد است در انجیل،
       هداد است در تورات،
       اسیرا و اعظم و سما و پکیزه نیز نامش نهاده اند.
       هم او که «مُرغِبٌ فی الله و الذّابُّ عَن حَرَمِ الله» است؛
       اللهم!
       بَلِّغهُ مِنّا تَحیّة ً وَ سَلاما
       وَ آتِنا فی مُوالاته مِن لَدُنکَ فَضلاً وَ احسَاناً وَ رِضواناً...

مَن دَاهَنَ نَفسَهُ هَجَمَت بِه عَلی المَعاصِی.

هر که با نفس خویش سازشکاری نماید، همه ی معاصی و نافرمانی ها به او هجوم آورد.

مَن سَامَحَ نَفسَهُ فیمَا یُحِبُّ، أتعَبَتهُ فیمَا یَکرَهُ.

هر که با نفسش مسامحه روا دارد و آن را در چیزی که دوست دارد رها سازد،
نفسش او را در چیزی که دوست ندارد به رنج در اندازد.

پ.ن1. در زیر این عبارات در کتاب طائر فرخ پی اینگونه گفته بود که:
        " تسلیـم نشـدن به همــه ی خواستـه هـای خویش و حـد و مـرز قرار دادن برای خود در امور مختلف تمرینی
         مناسب برای تقویت استقامت درونـی است. فرد باید بداند که مصلحت بالاتر و والاتر آدمـی در این است کـه
         برخی چیز ها را نخواهد، در اموری گام ننهد، تسلیم خواسته هایی نشود. این گونه است که بهترین پایگاه
         استقــامت، یعنی استقـامت درونـی تـدارک می شود و در معـرکه ها و سختی ها و گذرگـاه های لغزنـده به
         یاری آدمی می آید. "
پ.ن2. الهی وَ قَد أفنَیتُ عُمری فی شِرّة السّهو عنک

اگر بقا و خلود در دنیا برای کسی مقدور بود، و اگر فرار از چنگال مرگ برای بشری امکان داشت، بی شک قهرمان این میدان، سلیمان بن داوود بود؛ کسی که سلطنت و پادشاهی جن و انس را با مقام بلند نبوت جمع کرده بود و آن را توأم و همراه داشت. اما هنگامی که عمر او به پایان رسید و بهره ی او در این دنیا به انجام رسید، تیر های مرگ از کمان نیستی و نابودی او را نشانه کردند و شهر ها و خانه ها را از وجود او خالی نمودند و دیگران را به میراث وی نشاندند.

( نقل شده از کتاب خاطرات أمیرمؤمنان علیه السلام - صفحه 430 )

پ.ن. مجو درستی عهد از جهان سست نهاد
        که این عجوزه، عروس هزار داماد است!

فرازی از دعای چهل و پنجم صحیفه ی سجادیه در وداع ماه مبارک رمضان:

السّلامُ عَلیکَ یَا اَکرَمَ مَصحوبٍ مِنَ الاوقاتِ، وَ یا خَیرَ شَهرِ فَی الایّام وَ السّاعاتِ.
السّلام عَلَیکَ مِن اَلیفٍ آنَسَ مُقبِلاً فَسَرَّ، وَ اَوحَشَ مُنقَضیاً فَمَضَّ.

سلام بر تو ای کریم ترین همنشین از میان اوقات، و ای بهترین ماه در روزها و ساعات.
سلام بر تو ای همدمی که چون رو کنی ما را مونس شادکننده ای،
و چون سپری شوی وحشت آور و دردناکی.

پ.ن1. خداوندا! این مـاه در بیـن ما همچـون یاری نیکـو بود، و بهترین سـود های جهـان را به ما رسـاند، سپس آن
          هنگـام که زمـانش فـرا رسید، از ما جـدا شد. پس اینک ما با رمضـان وداع می کنیم همچون وداع با کسی
          که جدایی از او بر ما سخت و ناگوار است، و روی گردانیدن او از ما موجب حزن است.
پ.ن.2. گذشت رمضانی که "یَرمِضُ الذُّنوب" بود...

* کَم مِن حَرّی مؤمِنَةٍ وَ کَم مِن مُؤمِنٍ مُتَأسّفٍ حَرّان حَزین عِندَ فِقدانِ المَاء المَعین.
   چه زن ها و چه مـرد های مؤمنی در عصر غیبت که در پریشان حالی و افسوس به سر می برند. همان زمان که
   آب زلال، امام زمان (عج) را از دست داده اند.

** قُل أرَأیتُم إن أصبَحَ مَاءُکُم غَوراً فَمَن یأتیکُم بِماءٍ مَعینٍ؟!
    بگو به من خبر دهید، اگر آب آشامیدنی شما به زمین فرو رود، چه کسی آب روان برایتان خواهد آورد؟!

پ.ن1. بی "تو" ، بدون "مَاء مَعین" ، نه تنها از حیات مـادی، که از حیات معنـوی ساقطیم. مولا بیا! تشنه ایم...
پ.ن2. خـوانده ام که حضرت رســول (ص) فرمـوده اند: « المَهدی مِنّا أهل البَیتِ یُصلِح اللهُ أمرَهُ فِی لَیلَة »؛ مهــدی
          (عج) از ما و اهل بیت ماست. خداوند کار فرج او را یک شبه درست می کند!
          خدایم! می شود فردا سه عید باشد؟!
پ.ن3. معشوقمـان صـد هـزار بار از لیلی برتـر است؛ و صد هـزار حیف که عاشقـانش از مجنـون کمتر! می دانی؟!
          عشق بازانِ چنین مستحق هجرانند!
پ.ن4. با دست اشارتم کرد، که عزم سوی ما کن...

--------------------------------------
* امام رضا (ع) - کمال الدین - ص 371
** سوره ی مبارکه ی ملک - آیه 30