وَ سُبِیَ أهلَکَ کَالعَبیدِ وَ صُفِّدوا فی الحَدید، فَوقَ اَقتابِ المَطیّاتِ، تَلفَحُ وُجوهَهُم حَرُّ الهاجِراتِ،
 یُساقونَ فی البَراری و الفَلَواتِ، اَیدیهم مَغلولَةٌ إلی الأعناقِ، یُطافُ بِهِم فی الأسواقِ،
 فَالوَیلُ لِلعُصاةِ الفُسّاق.

یا جدّاه! این خاطره ی تلخ از یادم نمی رود که اهل و عیالت را چون بردگان اسیر کردند، و آنان را با زنجیر آهنین بستند، و بر پشت شتران تند رو بی سرپوش و بی محمل سوار نمودند، و در حال که پوست صورتشان از شدت گرمای سوزان می سوخت، در بیابان ها و راه ها سیر داده شدند و دست هایشان را به گردن ها بستند و در کوی و برزن گرداندند. وای بر آن مردمی که عصیان و فسق را وجهه ی همّت داشتند.

پ.ن1. غریب مولایــم! امتی کمر بستنـد بر قتل جــدّ غریبت، و تبعیـد اولادش؛ « إلا القلیل » که وفــا کردند، و حکم
          قضاء بر آنها جاری شد به امید حُسن جزاء.
          حبیب! چه گذشت بر تو، آن زمان که می دیدی تفسیر « فَقُتِلَ مَن قُتِل وَ سُبِی مَن سُبی » را؟
          وَیلٌ لِلعُصاةِ الفُسّاق...
پ.ن2. یا علی المرتضی غوث الوری کهف الحجی
         قم مغیثا آلک الامجاد عن حد الظبی...
پ.ن3. حال دل.

صلوات الله علیک یا بنت امیرالمؤمنین.

من همیشه به امام زمان (عج) عرض می کنم و می گویم که آقا! ما را ببخشید. خودِ شما اجازه دادید که اسمی از عمّه ی بزرگوارتان بیاوریم. ما کی هستیم که اسم او را ببریم؟! خانمی که امام زمانش (ع) فرمود: " تو علم لدنی داری. " علم لدنی یعنی چی؟! یعنی " کلاس خصوصی خدا ".
این خانم  " علم لدنی " داشته است. سنن خدا عوض نمی شود؛ حضرت زینب کبری (س) شفاعتش مثل همین هوا، مثل نور خورشید، به همه نزدیک است؛ منتهی گیرندگی کم شده است.
دختر أمیرالمؤمنین! این قدر عظمت! آخر آدم چی بگوید؟متحیر می شود. با ایشان شماتت کرده بودند. می گفتند دیدی چگونه خدا از تو برادرهایت را گرفت! دیدی چگونه پسرهایت کشته شدند! و از این حرف ها...، در جواب می گوید: " ما رأیتُ إلا جمیلا " جز زیبایی ندیدم.
افتخار می کنیم که این خانم در حالیکه به صورت اسیر است، بلند شد و بر سر آن پلید فریاد کشید.فرمود: " إنّی أستَصغِرُ قَدرَکَ " من قدر تو را کوچک می شمارم.
امّا امام زمان! از شما خجالت می کشم. عمّه تان چهل منزل آمده بود، خیلی خسته بود. جز زخم زبان از او پذیرایی نشد.
جانِ من قربانِ نازدانه های أبی عبدالله...

( ذکر توسل برگرفته از یکی از مجالس سخنرانی استاد فاطمی نیا )

ای یـار مهربانم؛ بابای خسته جانم
برخیز و بین ملالم؛ من بر تو میهمانم
ای دختـر عـزیـزم؛ مهمان اشـک ریـزم
من سر به تن ندارم؛از جا چگونه خیزم
بابا به جان زهـرا؛ سیـرم از ایـن زمانه
بین پیکرم کبود است؛ از ضرب تازیانه
دیدم چه ها کشیدی در عالم اسیری
تو درس صبــر باید از مــادرم  بگیــری
بابا به کوفه دشمن؛ فریاد جنگ میزد
بر دختــران زهــرا؛ از بام  سنگ میزد
دور از شما نبودم ای لاله ی کبودم
هنگام سنگ باران؛ من روی نیزه بودم
آمد صدای قــرآن نــوری به دل نشاندی
گفتم بخوان دوباره؛ بابا چرا نخواندی ؟
جانا مگر ندیدی اشرار کوفه  پستند
قرآن به نیزه خواندم؛ پیشانی ام شکستند
بابا شبی ز ناقه افتادم و نمردم
دور از نگاه عمه؛ سیلی ضجر خوردم
آن شب که ناله کردی از دست  ضجر نامرد
از غیرتش به حالت  عباس گریه میکرد
تا شام من پدرجان دنبال سر دویدم
اما سر عمو را بر نیزه ها ندیدم
این نکته  را نگویی با  مـــادر اباالفضل
بر نیزه ها نمی ماند آخر سر اباالفضل

پ.ن1.شاعر: ...
پ.ن2. نمی دانم...نمی دانم اینجا را خرابه بنامم یا بیت الرقیه...امر، امر شماست بانو...خانه یا خرابه...؟گرچه داغتان خانه را خراب می کند...