أهلاً لِلعِبادة...

خدایا! من تو را به خاطر بیم از کیفرت، و یا به خاطر طمع در بهشتت پرستش نکرده ام، بلکه تو را از آن رو پرستش کردم که شایسته ی پرستش یافتم...

*****
این را امیر مؤمنان(ع) که نمونه ی تمامی کمالات انسانی هستند، درباره ی خودشون فرمودند.
با خوندن این جملات به یاد کلام دیگری از مولا(ع) می افتیم که فرمودند:" مردمی خدا را به امید بخشش پرستیدند، این پرستش بازرگانان است؛ و گروهی او را از روی ترس عبادت کردند، و این عبادت بردگان است؛ و گروهی وی را برای سپاس پرستیدند، و این پرستش آزادگان است". که البته این سخن مولا(ع) به این معنی نیست که صورت های دیگر عبادت نفی شده اند. همه ی انسانها از جهت درجات معنوی یکسان نیستند، و نوع عبادت هر کس به مرتبه ی او برمی گرده. امّا بیشتر افراد به مرحله ی آخر نمی رسند و نمی تونن کمال عبادت را در خود محقق کنند.
از دیدگاه حضرت امیر(ع) عبادت آزادگان عبادتی است که فقط به منظور سپاسگزاری و اظهار عشق به خالق باشه. نه اینکه شکل تجارت و یا اسارت به خود گرفته باشه. و اگر این آزادگی در وجود انسان نهادینه نشه، باعث می شه که انسان آزادگی خودش رو از دست بده و گرفتار بشه. در صورتی که آن چیزی که فطرت انسان به سوی آن گرایش داره، رهایی و آزادی از غیر معبوده...

*****
اگر خداوند از نافرمانی خود بیم نمی داد، سپاسگزاری ایجاب می کرد که نافرمانی نشود...

*****
پ.ن.1. الهی و ألهِمنی وَلـَهاً بذِکرِکَ إلَی ذِکرک...
پ.ن.2. غلام همت آنم که زیر چرخ کبود
          ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است
          مگر تعلق خاطر به ماهرخساری
          که خاطر از همه غم ها به مهر او شاد است...

یا قَومِ! هذا إبَّانُ وُرودِ کُلِّ مَوعُودٍ...

ای مردم! اینک ما در آستانه ی تحقق وعده های داده شده، و نزدیکی طلوع آن چیزهایی که بر شما پوشیده و ابهام آمیز است، قرار داریم.
بدانید، آن کس از ما که فتنه های آینده را دریابد، با چراغی روشنگر در آن گام می نهد، و بر همان سیره و روش پیامبر(صلی الله و علیه و آله)و امامان(علیهم السلام)رفتار می کند تا گره ها را بگشاید، بردگان و ملت های اسیر را آزاد سازد. جمعیت های گمراه و ستمگر را پراکنده و حق جویان پراکنده را جمع آوری کند.سال های طولانی در پنهانی از مردم به سر می برد، آن چنان که اثرشناسان،اثر قدمش را نمی شناسند، گرچه در یافتن اثر و نشانه ها تلاش فراوان کنند. سپس گروهی برای در هم کوبیدن فتنه ها آماده می گردند، و چونان شمشیرها صیقل می خورند. دیده هاشان با قرآن روشنایی گیرد، و در گوش هاشان تفسیر قرآن طنین افکند، و در صبحگاهان و شامگاهان جام های حکمت سر می کشند...


غیر از اینه که اساس بعثت رسول خدا(صلی الله و علیه و آله)"حکمت" بوده؟! نهایت این حرکت هم عبارت است از"حکمت". یعنی باید حکمت تمام ابعاد بشریت رو فرا بگیره. امیر مؤمنان علی(علیه السلام)حرکت جامعه را به این سمت و سو می دانند و در حقیقت امام زمان (عج الله)را تحقق بخش این هدف معرفی می کنند. جالبه که امام(ع)بر خلاف بسیاری از نظریه پردازان که آینده رو خیلی وحشتناک و مبهم میدانند، دیدی کاملا مثبت به آینده داشتند...


پ.ن.1. از طلعت زیبای تو کی پرده برافتد...
پ.ن.2.تبریک...
پ.ن.3.از این پس، به مدد مولا(ع)بعد از نوشتن کلام ایشون اگه توضیحی احتیاج بود، یا اگه منابعی در اختیار داشتیم شرح مختصری بر قسمت انتخاب شده تقدیم می کنیم. برای این کار به نظرات دوستان و راهنمایی های شما خیلی بیشتر از قبل احتیاج داریم. ممنون میشم اگه دوستان هر منبعی که به ذهنشون می رسه، یا موضوعات مناسب در این باب، بهمون معرفی کنن...اجرتون با مولا(ع).
پ.ن.برای همه ی دوستان به خصوص خواهر خوبم ساحل افتاده و برادر بزرگوار سلالة النبی هم به خاطر راهنمایی هاشون آرزوی توفیق روز افزون دارم...

رَحِمَ اللهُ امرَأ...

خدا رحمت کند انسانی را که حکمی را شنید و نیک فهم کرد، و به رستگاری خوانده شد و بدان رو آورد، و در پی راهنمایی افتاد و رهید؛ خدا را حاضر دید و از گناه ترسید؛ توشه پیش فرستاد، و کرده ی نیک برای ذخیرت ورزید؛ از آنچه پرهیز باید، دوری گزید؛ در پی حق رفت و بدان رسید؛ آرزو را سرکوب کرد و با هوس خویش جنگید؛ شکیبایی را مرکب نجات ساخت و پرهیزگاری را برگ روز وفات؛ راه روشن را پیش گرفت، و طریق راست را مسیر خویش گرفت؛فرصت زندگی را غنیمت شمرد و بر اجل پیشی گرفت و کار نیک ذخیرت کرد.

شَهَادَةً مُمتَحِناً إخلاصُهَا...

گواهی می دهم که خدا یکتاست، انبازی ندارد و بی همتاست. گواهیی از روی اعتقاد و ایمان، خالص بر آمده از امتحان. چند که ما را زنده می دارد، این گواه، دست آویز ماست، و ذخیره ی دشواری های روز رستاخیز ماست، که گواه به یگانگی او، نشانه ی استواری ایمان است و سر لوحه ی نیکو کاری و احسان، و مایه ی خشنودی خدای رحمان، و سلاح جنگ با شیطان.

الحِکمَةُ عِصمَةُ...

مردمانی که از چراغ حکمت بهره ای نیندوختند، و آتشزنه ی علم را برای روشنی جان نیفروختند؛ پس آنان چون چهارپایانند که سرگرم چرا مانند، یا چون خرسنگهای سختند که گیاهی نرویانند...
حکمت گمشده ی مؤمن است؛ پس حکمت را فراگیر هرچند از منافقان باشد...
هر که حکمت برایش ثابت شود، عبرت را دریابد...
حکمت با زهد میوه می دهد...
زهد،دامن آرزو در چیدن است، و شکر نعمت حاضر را گزاردن، و از ناروا پارسایی ورزیدن...