لَو أحَبَّنی جَبَلٌ لَتَهافَتَ!
اگر کوهی مرا دوست بدارد، در هم فرو می ریزد!

پ.ن1. تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل!
پ.ن2. بی پرده بگو علی خدا نیست
         لکن ز خدا، علی جدا نیست.
پ.ن3. تولای علی حبل المتین است
         فقط حیدر امیر المؤمنین است.

نَزِّه نَفسَکَ عَن کُلِّ دَنیَّةِ وَ إن سَاقَتکَ إلَی الرَّغَائِبِ.
نفس خود را از هر پستی پاک گردان، هرچند که آن پستی تو را به مقصودت برساند.

در مورد اهمیت نزاهت و پایه و اساس آن صحبت کردیم و اما راه رسیدن به نزاهت. ما در اینجا به سه مورد از مواردی که در نهج البلاغه برای رسیدن به نزاهت ذکر شده اشاره می کنیم.
یک انسان کامل باید نزاهتش همه جانبه باشه: یعنی نزاهت فردی، اجتماعی، اقتصادی، خانوادگی...

اول: تقوای الهی و خداترسی. و حتما تقوای حقیقی مورد نظره نه اون تقوایی که لقلقه ی زبانه.

« التَّقوَی جَمَّاعُ التَّنزُّهِ وَ العِفافِ »
پرهیزگاری و خودنگهداری فراهم آورنده ی نزاهت و عفت است.

و وقتی انسانهای کمال یافته رو توصیف می کنن، می فرمایند:

« فَالمُتَّقونَ حاجاتُهُم خَفیفَة، وَ أنفُسُهُم عَفیفَةٌ »
پروا پیشگان نیازهایشان اندک و وجودشان پاک است.

چرا که خداترسی باعث می شه که نزاهت در همه ی ابعاد (اندیشه، نیت، حرف، عمل و...) خودش رو نشون بده.

دوم: خالص کردن نیت از آلودگی ها. که این در حقیقت اولین گام در نزاهت فردیه.

« مَن أخلَصَ النِّیَّةَ، تَنَزَّهَ عَنِ الدَّنیَّةِ »
هر که نیت را خالص گرداند، از پستی نزاهت جوید.

سوم: دوری از کینه توزی و دشمنی و بددلی! چراکه وجود تاریک نمی تونه جایگاه روشنی و ایمان واقعی باشه؛ و اینکه از ظلمت فقط ظلم بر میاد!

« المُؤمِنُ مَنَزَّهٌ عنِ الزَّیغِ والشِّقاقِ »
مؤمن از راه حق به دیگر سو گرویدن و دشمنی ورزیدن، پاک است.

چهارم: قناعت!

« مَن قَنِعَت نَفسُهُ أعَانَتهُ عَلَی النَّزاهَةِ وَ العَفَافِ »
هر که قناعت ورزد، خود را بر نزاهت و عفت یاری کرده است.

که قناعت از دیدگاه " مولایم " در حقیقت همون کار و تلاش و کسب در آمد همراه با نزاهته.

پ.ن1. ذره ای از چرک اندرون
        آن کند که صد هزار چرک بیرون نکند!
        آن چرک اندرون را کدام آب پاک کند؟...
                - آب دیده؟!
                - نه هر آب دیده!
       الّا، آب دیده ای که از آن، صدق خیزد!

أفضَلُ النَّاسِ مَن تَنَزَّهَت نَفسَه.
برترین مردم کسی است که وجودش نزاهت یابد.

"نزاهت" به معنای دوری از بدی، و طهارت در ابعاد مختلف انسانی است. چیزی که هدف و مقصود همه ی ماست. (ان شاءالله!)
این سخن مولا نشان دهنده ی اهمیت نَزاهته. حضرت حق در آیه ی 58 سوره ی اعراف می فرماید:

« وَ البَلَدُ الطَّیِّبُ یَخرُجُ نَبَاتُهُ بِإذنِ رَبِّهِ وَ الَّذِی خَبُثَ لَا یَخرُجُ إلَّا نَکِداً »
و زمین پاک، گیاهش به اذن پروردگارش بر می آید، و آن زمینی که ناپاک است جز حاصلی ناچیز و بی فایده بر نمی آورد.

روشنه که اندیشه و سخن و عمل پاک، زمین پاک می خواد. بارها و بارها این سفارش " مولایم " به فرزندشان امام حسن مجتبی رو خوندیم و یا شنیدیم:

« أحیِ قَلبَکَ بِالمَوعِظَةِ، وَ أمِتهَ بِالزَّهَادَةِ، وَ قَوِّهِ بِالیَقینِ، وَ نَوِّرهُ بِالحِکمَة، وَ ذَلِّلهُ بِذِکرِ المَوتِ، وَ قَرِّرهُ بِالفَنَاءِ ... »
قلبت را به اندرز زنده دار و به پارسایی بمیران، و به یقین نیرو بخش، و به حکمت روشن گردان، و با یاد مرگ خوارش ساز، و به اقرار به نیست شدنش وادار ساز...

همه این سفارش ها برای اصلاح قلبه! مگر نه اینکه قلب، اِمامِ وجوده؟ غیر از اینه که اگه قلب اصلاح بشه، راه اصلاح و نزاهتِ سایر اعضا و جوارح هم هموار می شه؟
اینه که از اصلاح قلب به عنوان کوتاهترین مسیر، برای اصلاح اعضا و جوارح یاد می شه.
حضرت امام (ره) هم فرمودند: " انسان باید عمده ی توجه و اصل مقصدش، اصلاح قلب و اکمال آن باشد تا به کمال سعادتِ روحانی و درجات عالیه ی غیبیه نایل شود. "
جالب اینجاست که حضرت " مولایم " نزاهت رو عین کیاست می دونن!

« النَّزَاهًَةُ عَینُ الظَّرفِ »
نزاهت عین زیرکی و عاقلی است.

که فرد برای رسیدن به مقاصد خودش به هیچ وسیله ی ناپاکی متوسل نمی شه. (بر خلاف خیلی ها که این روزها دور زدن مردم رو زرنگی می دونن؛ که بعدا پستی هم در این زمینه خواهیم داشت، إن شاءالله.)

پ.ن1. به این احادیث دقت کنید:
       " نزاهت عین زیرکی و عاقلی است "
       " نزاهت از خصلت های نفوس پاک است "
       نا خودآگاه یاد حدیث " المؤمنُ کیِّس " افتادم! مؤمن زیرک است!
       چه ارتباط ظریفی بین احادیث وجود داره...
پ.ن2. اللهمَ إنّی أسئَلکَ موجِباتِ رَحمَتِک، و عَزائمَ مَغفرَتِک، و الغنیمَةَ مِن کُلّ بِرّ، و السّلامَةَ مِن کُلّ اِثم...
پ.ن3. این مطلب ادامه دارد.

* در روایتی از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) است که:

ای علی! اگر بنده ای به اندازه ی اقامت نوح در میان قومش به عبادت خداوند بپر دازد، و به مقدار کوه احد طلا داشته و در راه خدا انفاق کند، و عمرش آن چنان طولانی شود که هزار سال پیاده حج کند، آنگاه میان صفا و مروه مظلومانه کشته شود، ولی ای علی! دوستدار تو نباشد بوی بهشت را استشمام ننموده و هرگز بدان وارد نخواهد شد.

** إنَّ لِلا ألهَ الا الله شُرَوطاً وَ إنّی و ذرِّیتی مِن شُروطِها.
    همانا برای لاإله الله شرط هایی است، براستی که من و نسلم از جمله آن شروط هستیم.

__________________
*: بحار الانوار، ج39، ص256، روایت31
**: غرر و درر، ص 273
 
پ.ن2. آن را که دوستی علی نیست کافر است
       گو زاهد زمانه و گو شیخ راه باش...
پ.ن3. طالع اگر مدد کند، دامنش آورم به کف...

ما از درخت سرسبز رسالتیم، و از جایگاه رسالت و محل آمد و شد فرشتگان برخاستیم، ما معدن های دانش و چشمه سارهای حکمت الهی هستیم. یاران و دوستـان ما در انتظار رحمت پروردگارند و دشمنان و کینه توزان ما در انتظار کیفر و لعنت خداوند به سر می برند.

پ.ن1. قربان مهربانی ات، مادر!
       مگر مِهرِ مادری ات می گذارد عزادار بمانیم؟!
       میلادت را بهانه ای کردی که بساط غممان را برچینی...
پ.ن2. خاک کوی تو به صحرای قیامت
         همه بر فرق سر از بهر مباهات بریم.
پ.ن3. بهشت عَدن اگر خواهی، بیا با ما به میخانه
         که از پای خُمت روزی، به حوض کوثر اندازیم!
پ.ن4. مولا جان! تبریک...