کَبُرَ مَقتاً عِندَ الله...

بپرهیز که با نیکی خود بر مردمان منت گذاری،یا آنچه را کرده ای بزرگ بشماری،یا آنان را وعده ای دهی و در وعده خلاف آری،که منت نهادن،ارج نیکی را بِبَرَد،و کار را بزرگ شمردن نور حق را خاموش گرداند،و خلاف وعده،خشم خدا و مردم را بر انگیزاند.و خدای متعال فرموده است:"بزرگ دشمنی است نزد خدا که چیزی را بگویید و انجام ندهید".

مَن کَثُرَت نِعَمَ اللهِ...

ای جابر!آن که نعمت خدا بر او بسیار بُوَد،نیاز مردمان بدو بسیار بُوَد.پس هر که در آن نعمتها برای خدا کار کند،خدا نعمتها را برای وی پایدار کند.و آن که آن را چنانکه واجب است به مصرف نرساند،نعمت او را ببَرَد و نیست گردانَد.

اِحفَظ عَنّی اَربَعاً ...

فرزندم! چهار چیز از من به یاد دار، و چهار چیز دیگر به خاطر بسپار که هرچند که بدان کار کنی از کرده ی خویش زیان نبری: گرانمایه ترین بی نیازی خرد است، و بزرگترین درویشی بی خردی است، و ترسناک ترین تنهایی خودپسندی است، و گرامی ترین حسب خوی نیکوست.
فرزندم! از دوستی با نادان بپرهیز، چه او خواهد که ترا زود رساند لیکن دچار زیانت گرداند؛ و از دوستی با بخیل بپرهیز، چه او آنچه را که سخت بدان نیازمندی از تو دریغ دارد؛ و از دوستی تبهکار بپرهیز، که به اندک بهایت بفروشد؛ و از دوستی دروغگو بپرهیز که او سراب را ماند، دور را به تو نزدیک و نزدیک را به تو دور نماید.

اوصِیکَ بِتقوَی الله...

تو را سفارش میکنم به ترس از خدا، و پیوسته در فرمان او بودن، و دلت رابه یاد او آبادان نمودن، و به ریسمان اطاعتش چنگ در زدن؛ و کدام رشته استوارتر از اطاعت خدا میان خود و او داری اگر بگیریش و بدان دست در آری؟ دلت را به اندرز زنده دار و به پارسایی بمیران، و به یقین نیرو بخش و به حکمت روشن گردان، و به یاد مرگش خوار ساز، و به اقرار به نیست شدنش وادار ساز، و به سختی های دنیایش بینا گردان.

أوُلئکَ إخوانِی الـَّذاهبوُن...

کجایند مردمی که آنان را به اسلام خواندند و آن را پذیرفتند؟ و قرآن خواندند و معنی آنرا به گوش دل شنفتند؟ به کارزارشان برانگیختند و آنان همچون ماده شتر که به بچه خود روی آورد ،شیفته آن گردیدند...شمشیر ها از نیام برآوردند و گروه گروه ،و صف در صف به اطراف زمین روی کردند...

بعضی نجات یافتند و بعضی مردند...

چشمانشان از گریه تباه،شکمهاشان از روزه لاغر و به پشت چسبیده،لبهاشان از دعا خشک و پژمرده گردیده،رنگها زرد از شب زنده داری بسیار،و بر رخسارشان گرد فروتنی پدیدار...

برادران من اینانند که رفته اند، و ماراست که تشنه و در انتظار دیدارشان باشیم ،وبر جدایی آنان انگشت حسرت به دندان بگیریم...